Ο Παναγιώτης Θεοδώρου έμαθε από μικρός να χορεύει και όπως μας λέει χαρακτηριστικά αν δεν του τραγουδούσε ο πατέρας του δεν πήγαινε να κοιμηθεί.
Δεν εντάχθηκε ποτέ στο χορευτικό συγκρότημα που δημιουργήθηκε στο Τσέρι, γιατί προτιμά τον πρακτικό παραδοσιακό χορό αντί τον ομαδικό. Δεν σέβεται λέει τον ομαδικό χορό γιατί είναι μονότονος και του λείπουν «τα γυρίσματα που έκαμνε ο πρακτικός ο χορευτής».

Ο Νίκος Ττούμπας μας λέει πως θυμάται κάποιους καλούς χορευτές, τον Κυριάκο Κράκκο, τον Δημήτρη Καλλίτση και τον Κωστή του Χατζιή, που χόρευαν πρακτικά. Αυτός έμαθε να χορεύει συμμετέχοντας στο χορευτικό συγκρότημα του χωριού και αναφέρει τον Γρ. Ασσιώτη ως δημιουργό. Όλα τα συγκροτήματα της εποχής χόρευαν ομαδικά και χορογραφημένα, ενώ δημιουργήθηκαν και μεικτοί χοροί ανδρών-γυναικών. Υποστηρίζει πως δεν είναι κακό να δημιουργούνται νέοι χοροί ή χορογραφίες γιατί τίποτε δεν είναι στατικό, φτάνει να βασίζονται στον παραδοσιακό χορό.

Ο Χριστόδουλος Κωνσταντίνου μας λέει «άμα επηαίνναμεν στους γάμους που είμασταν μικροί, ήταν να κάτσουμεν να δούμεν τους χορευτές τζιαι τα τσιαττιστά που τραουδούσαν». Ο Χαρής του Ττούμπα, ο Κωσταντής του Κουτσού και ο Δημήτρης του Καλλίτση, όπως λέει, «ήταν που τους καλούς χορευτές τζιαι θωρούσαμέν τους τζιαι μαθθαίνναμεν». Στη συνέχεια μιλά για τον ερχομό του Γρ. Ασσιώτη και τη δημιουργία χορευτικού συγκροτήματος.

Ο Αντρέας Χριστοφόρου - Ττόφας αρχίζει την κουβέντα του κάνοντας σχόλια και παρατηρήσεις για τον ατομικό –πρακτικό- χορό και τον χορό των συγκροτημάτων.
Κάνει αναφορές σε συνήθειες του γάμου στο Τσέρι και κατονομάζει παλιούς καλούς χορευτές του χωριού, τον Κράκκο, τον Σωτήρη του Ττόφα, τον Μόλλο, τον Σιόρο, δίνοντας μάλιστα κάποια από τα χαρακτηριστικά τους. Μιλά επίσης για το πανηγύρι του Αγίου Αντρονίκου στο χωριό και για άλλα πανηγύρια όπως της Χρυσοσπηλιώτισσας στη Δευτερά, της Ιαματικής στον Αρακαπά και του Άη Λουκά στα Κούκλια της Πάφου.