Ο Παναγιώτης Θεοδώρου έμαθε από μικρός να χορεύει και όπως μας λέει χαρακτηριστικά αν δεν του τραγουδούσε ο πατέρας του δεν πήγαινε να κοιμηθεί.
Δεν εντάχθηκε ποτέ στο χορευτικό συγκρότημα που δημιουργήθηκε στο Τσέρι, γιατί προτιμά τον πρακτικό παραδοσιακό χορό αντί τον ομαδικό. Δεν σέβεται λέει τον ομαδικό χορό γιατί είναι μονότονος και του λείπουν «τα γυρίσματα που έκαμνε ο πρακτικός ο χορευτής».
Ξεχωρίζει τον «κοζάπασιην» από τους συρτούς και τον «κοφτόν» από τους ζεϊμπέκικους χορούς. Αναφέρεται σε χορούς και διασκεδάσεις στα καφενεία του χωριού που γίνονταν την Καθαρή Δευτέρα και κατά το πανηγύρι του Αγίου Αντρονίκου. Μας λέει επίσης για το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου στη Δευτερά και θυμάται την βράβευσή του για το χορό του με τον συγχωριανό του τον Μόλλο. Αναφέρεται και σε ένα άλλο Τσεριώτη καλό χορευτή, τον Σπύρο Μερκούρη, με τον οποίο χόρευαν κυπριακούς χορούς ακόμα και σε ταβέρνες, την περίοδο που οι Γιασεμήδηδες και άλλοι βιολιστές συμμετείχαν στις ορχήστρες.
Θυμάται ακόμα, περιπτώσεις συγχωριανών που πήγαιναν στα διπλανά τουρκοκυπριακά χωριά σε τούρκικους γάμους, αφού τότε ζούσαν ειρηνικά και μάλιστα υπήρχαν φιλίες μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων.