Ο Αντρέας Χριστοφόρου - Ττόφας αρχίζει την κουβέντα του κάνοντας σχόλια και παρατηρήσεις για τον ατομικό –πρακτικό- χορό και τον χορό των συγκροτημάτων.
Κάνει αναφορές σε συνήθειες του γάμου στο Τσέρι και κατονομάζει παλιούς καλούς χορευτές του χωριού, τον Κράκκο, τον Σωτήρη του Ττόφα, τον Μόλλο, τον Σιόρο, δίνοντας μάλιστα κάποια από τα χαρακτηριστικά τους. Μιλά επίσης για το πανηγύρι του Αγίου Αντρονίκου στο χωριό και για άλλα πανηγύρια όπως της Χρυσοσπηλιώτισσας στη Δευτερά, της Ιαματικής στον Αρακαπά και του Άη Λουκά στα Κούκλια της Πάφου.
Μιλά ιδιαιτέρως για την εποχή του ΄60, όταν ο Γρ. Ασσιώτης δημιούργησε χορευτικό συγκρότημα στο Τσέρι και πόσο αυτό αγκαλιάστηκε από τη νεολαία. Αναφέρει πως και ο ίδιος μαζί με άλλους συγχωριανούς δίδαξε χορό έτσι όπως έμαθε από τον Ασσιώτη, οργανώνοντας συγκροτήματα στις γύρω κοινότητες, στα πλαίσια απόφασης της ΕΔΟΝ για διάδοση και καλλιέργεια της κυπριακής κουλτούρας. Αναφέρεται σε συμμετοχές σε χορευτικές παραστάσεις και φεστιβάλ, ακόμα και στην ταινία «Αγάπες τζιαι καμοί» του Γ. Φιλή. Εκφράζει το μεγάλο θαυμασμό του για τον Ασσιώτη και το έργο του και κάνει καυστικά σχόλια και αναφορές στο θέμα της αντιπαράθεσης του με το Υπουργείο Παιδείας και «την περιβόητην δίκην».
Θεωρεί πως το ΄74, μετά την προσφυγιά, η δράση του χορευτικού της «Αναγέννησης» στο Τσέρι βοήθησε στην «ένωσην των προσφύγων τζιαι των Τσερκωτών».