Η Κούλα Συμεού μιλά για τις μερακλίνες του χωριού, για τα έθιμα του γάμου. Αναφέρει ότι χόρευαν χωριστά οι γυναίκες από τους άντρες και επισημαίνει ότι οι μικρότερες έπρεπε να περιμένουν τις μεγαλύτερες να χορέψουν πρώτα και μετά να χορέψουν αυτές.

Περιγράφει την ένταξη του σε χορευτικό συγκρότημα που δημιούργησαν στην Πάχνα και που χόρευαν σε διάφορες εκδηλώσεις στα γειτονικά χωριά. Επισημαίνει ότι πάντα παράγγελλε το ζεϊμπέκικο στο βιολάρη για να χορέψει.

Η Αγάθη Κάη θυμάται τα παιδικά της χρόνια στο χωριό και αναφέρει ότι οι γυναίκες χόρευαν μόνες τους στο σπίτι βάζοντας μουσική στο πι-κάπ . Επίσης αναφέρει ότι οι άντρες κτυπούσαν την ποΐναν (μπότα) και έκαναν «απού το καλόν καλλύττερον για να τους δουν». Μιλά για τους κυπριακούς καρτσιλαμάδες και για τους χορούς δεξιοτεχνίας, όπως το μαχαίρι, η τατσιά και το δρεπάνι.

Η Νίκη Νίκου μιλά για την αγάπη της για τον χορό και αναφέρει ότι δεν γινόταν να γίνει γάμος στο χωριό και να μην χορέψει. Έκλαιγε αν δεν χόρευε. Μικρή έβλεπε τις πιο μεγάλες και τις αντίγραφε χορεύοντας μόνη της απέναντι από μια καρέκλα. Επισημαίνει τη θέση της γυναίκας, αναφέροντας ότι στην εποχή της, για να δουν το παλληκάρι που τους άρεσε, πήγαιναν στην εκκλησία και στους γάμους. Οι γυναίκες τότε χόρευαν μόνο στους γάμους, πάντα μετά τους άντρες. Αναφέρει ότι οι γυναίκες χόρευαν τους καρτσιλαμάδες, τον 1Ο , τον χορό της κόξας, το μαντηλούιν, τον συρτό.