Η παρούσα εργασία διερευνά τους τοπικούς παραδοσιακούς χορούς στα χωριά Πάχνα και Βουνί της επαρχίας Λεμεσού. Μέθοδος: Καταγράφονται οι χοροί από άτομα που βίωσαν την τοπική παράδοση. Το δείγμα είναι 2 άντρες και 6 γυναίκες ηλικίας 60 μέχρι 91 χρονών που χόρευαν ή και χορεύουν τους τοπικούς χορούς. Διαδικασία: Έγιναν ατομικές και ομαδικές συνεντεύξεις με ηχογραφήσεις που επιχειρούν να καταγράψουν τα βιώματα του κάθε πληροφορητή, τον τρόπο ζωής και τις αναμνήσεις σε ό,τι αφορά τους χορούς και τα έθιμα του τόπου τους. Η οπτικογράφηση αποτέλεσε το σημαντικότερο εργαλείο καταγραφής των χορών. Αποτελέσματα: Αποτυπώθηκαν σημαντικές πληροφορίες για τα γλέντια στο χωριό, τους χορούς, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες χόρευαν, τι ένιωθαν την ώρα που χόρευαν, πώς χόρευαν, από πού έμαθαν να χορεύουν καθώς επίσης και για τα έθιμα του γάμου, του λογιάσματος (αρραβώνων) και τις Σήκωσες (έθιμα της Αποκριάς). Συζήτηση συμπεράσματα: Από την επεξεργασία των δεδομένων διαπιστώνεται ότι οι μεγάλοι σε ηλικία κάτοικοι των κοινοτήτων ήταν ταυτισμένοι με την παραδοσιακή κοινωνία και αναπολούσαν τα παιδικά τους χρόνια με αγάπη και νοσταλγία. Όλοι ανεξαιρέτως χαρακτηρίζουν εκείνα τα χρόνια καλύτερα από τα σημερινά. Ο αυτοσχεδιασμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό των κυπριακών παραδοσιακών χορών. Ο μερακλής χορευτής εμπνεόταν από την περίσταση, τον χώρο και προπαντός τη μουσική (τον βιολάρη). Όλοι οι ερωτηθέντες έμαθαν τον παραδοσιακό χορό βιωματικά, παρακολουθώντας τους άλλους, έβλεπαν τους μεγαλύτερους και τους αντέγραφαν. Ήταν μέρος του πολιτισμού τους, της καθημερινότητάς τους. Από τις συνεντεύξεις αποτυπώνεται και η θέση της γυναίκας διαχρονικά.