Η εργασία αυτή επιχειρεί να καταγράψει τον παραδοσιακό χορό στον Άγιο Κωνσταντίνο και το Καλό Χωριό της επαρχίας Λεμεσού. Για τον σκοπό αυτό έγιναν συνεντεύξεις από άτομα με σχετικές εμπειρίες και καταγράφηκαν οι παραδοσιακοί χοροί και η λειτουργία τους στις δυο κοινότητες κατά τη διάρκεια της μετάβασης από την αγροτική στην αστική οργάνωση ζωής. Τα αποτελέσματα έδειξαν ενδιαφέροντα στοιχεία για τη λειτουργία του χορού στην παραδοσιακή κοινότητα αλλά και τις μορφές που πήρε η διαδικασία εκμοντερνισμού. Όσον αφορά στην παραδοσιακή κοινωνία, ιδιαίτερη σημασία φαίνεται να είχε η βιωματική σχέση του χορευτή με την τέχνη του. Αν και οι πρωταγωνιστές, τόσο στον χορό, όσο και στη μουσική φαίνεται να ήταν άντρες, εν τούτοις αξίζει να σημειωθεί ο συλλογικός τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες εμπλέκονταν στη διαδικασία του γλεντιού. Η διαδικασία του εκμοντερνισμού εμφανίστηκε στις παραδοσιακές κοινότητες σαν εξωτερική επίδραση στα μέσα του 20ου αιώνα. Αυτό είχε τη μορφή της υιοθέτησης νέων μουσικών ήχων, αλλά και χορευτικών στοιχείων – και σε αυτό το πλαίσιο, φαίνεται ότι οι γυναίκες και οι νέοι απέκτησαν μια πιο πρωταγωνιστική θέση στη διαδικασία του γλεντιού διασκέδασης. Αξίζει επίσης να καταγραφεί πως ο χώρος της διασκέδασης μετατοπίστηκε από τις αυλές των σπιτιών και την πλατεία του χωριού στους νέους δημόσιους χώρους (π.χ. γήπεδο) –και πως το παραδοσιακό ημερολόγιο των γιορτών εμπλουτίστηκε με νέες μορφές συγκεντρώσεων, όπως οι χοροεσπερίδες. Το αίσθημα πάντως της νοσταλγίας για τον «κόσμο της Κύπρου» που χάθηκε με τη μετάβαση στη μοντέρνα κοινωνία, ήταν διάχυτο στα άτομα από τα οποία πάρθηκαν οι συνεντεύξεις. Και δεν ήταν μόνο το αίσθημα μιας χαμένης νεότητας αλλά και το αίσθημα τού τέλους μιας κοινωνικής οργάνωσης που επέτρεπε τη σχέση τού χορευτή με την τέχνη του.