Γεννήθηκε στους Εργάτες και παντρεύτηκε στο γειτονικό χωριό Πέρα Ορεινής όπου και κατοίκησε. Όπως μας λέει, ο πατέρας του ήταν ψάλτης-καλλίφωνος και χορευτής καλός. Με τις οδηγίες του έμαθε και ο ίδιος να χορεύει: έδενε μια πετσέτα στο κρεββάτι «…υποτίθεται ότι εκρατούσαμεν…» ενώ ο πατέρας του «έπαιζε τους χορούς με το στόμα». Αναφέρεται σε μουσικούς που είχαν στο χωριό και μας δίνει πληροφορίες για τα έθιμα του γάμου στα χωριά της περιοχής. Μιλά για το πλύσιμο των μαλλιών, για το κρεββάτι, για τα αλλάματα, τα καλέσματα, το γλέντι του γάμου, για τις πίττες κ.α. Τα φαγητά του γάμου τότε, ήταν το «κολοκάσι ή παντζιάρια με τον σιοίρο», φασόλες «γιαχνίν» με κρέας και ακόμα μακαρόνια «με την όρνιθαν». Για «ξημέρωμαν» έπαιρναν προπολεμικά, πριν το 1940, ένα καλάθι που είχε σιτάρι, κριθάρι, αλεύρι, μακαρόνια κλπ.
Θυμάται πως για πλούμισμα, στο χορό του αντρογύνου έβαζαν στην πλάτη του γαμπρού «κανέναν παννίν», φουστάνιν άραφτο για τη νύμφη ή τραπεζομάντηλο κεντητό. Μετά το ΄40 «εκινήθηκεν το χρήμαν τζιαι έβαζαν ριάλια».
Μας πληροφορεί πως στους γάμους οι γυναίκες χόρευαν όσο ήταν μέρα, άμα βράδυαζε χόρευαν οι άντρες. Επίσης μιλά για χορό στα πανηγύρια της περιοχής, Άγιος Ηρακλείδιος, Άγιος Αντρόνικος και Χρυσοσπηλιώτισσα.
Θεωρεί τον ομαδικό χορό των συγκροτημάτων «νάκκον ανούσιον», λείπει όπως παρατηρεί ο ανταγωνισμός «τούτος χορεύκει καλλύττερα, ο άλλος ποδά εν΄λλίος». Σημειώνει πως κατά τους Βαλκανικούς πολέμους αλλά και το ΄40, πολλοί Κύπριοι «επήαν βρακάες στον πόλεμον τζιαι ήρταν παντελονάες».
Θυμάται ότι στα Πέρα υπήρχαν πολλοί σκαρπάρηδες, ραφτάδες, κωμοδρόμοι και άλλοι τεχνίτες γιατί το χωριό ήταν το κέντρο της περιοχής Ταμασσού. Υπήρχε στο χωριό κωμοδικείο για εκδίκαση μικροπαραβάσεων, ενώ σαυτό λειτούργησε ένα από τα πρώτα δημοτικά σχολεία της Κύπρου.
Για τις φορεσιές μας λέει πως οι φτωχοί φορούσαν «τσιαττάλιν» αντί βράκα ενώ και το ντύσιμο των γυναικών έδειχνε κάποιες ταξικές διαφορές που φαίνονταν ιδιαίτερα από το στόλισμα των χεριών και του λαιμού με τα «γρουσά».