Η Ι. Κωμοδρόμου μας αναφέρει ότι η ίδια δεν χόρευε, αφού δεν τους έπαιρναν οι γονείς τους στα βιολιά. Ο πατέρας της ήταν αυστηρός και δεν την άφηνε. Ο πατέρας ήταν καλός χορευτής και τραγουδούσε και ωραία. Ο άντρας της τραγουδούσε καθημερινά και έψελλε.
Μιλά για τα έθιμα του κύκλου της ζωής , ιδιαίτερα του γάμου, και για τα πανηγύρια. Επισημαίνει ότι οι γυναίκες χόρευαν χωριστά από τους άνδρες. Χόρευαν τους καρτσιλαμάδες, συρτούς, ζεϊμπέκικο και πόρκα (γυναίκες μόνο). Οι γυναίκες χόρευαν μόνο στους γάμους.
Τραγουδά δίστιχα του γάμου και δίστιχα από το έθιμο της σούσας.

Η Δ. Πίττα λέει ότι χόρευε στους γάμους καρτσιλαμάδες και πόρκα.
Στην ερώτηση πού έμαθε να χορεύει απαντά «γιατί είντα έθελα κανέναν να με μάθει;».
Αναφέρει ότι ήταν ράφταινα (=ράφτρια) και ύφαινε. Στο σπίτι της είχε αργαλειό που της τον αγόρασε ο πατέρας της.
Μιλά για το κάλεσμα του γάμου που παλιά γινόταν με κερί και για την όλη τη διαδικασία του γάμου, από την προετοιμασία μέχρι τη Δευτέρα του γάμου. Ειδικότερα αναφέρει τους γάμους με ξενοχωρίτη (όταν ο ένας από το ανδρόγυνο ήταν από άλλο χωριό).

Ο Πέτρος Πίττας διατέλεσε κοινοτάρχης Επταγώνειας και είχε το κεντρικό καφενείο του χωριού για 40 περίπου χρόνια.
Ήταν καλός χορευτής, «σπάνιος» κατά τη σύζυγο του. Χόρευε στους γάμους με τον άντρα της Μυροφόρας που ήταν από το Άρσος και παντρεύτηκε στην Επταγώνεια.
Μιλά για τα έθιμα του γάμου. Χαρακτηριστικά μας αναφέρει ότι «ήταν φτώσεια τότε», γι’ αυτό δεν έβαζαν τραπέζια και καρέκλες αλλά «εγυρίζαν τες ‘μονοούππες’ ανάποδα για να κάθονται». Επίσης αναφέρει ότι κάποιοι γάμοι συνεχίζονταν και την Τρίτη και την Τετάρτη.

Ο Ε. Παπαντωνίου μιλά για τα έθιμα που έκαναν τις Σήκωσες, τα παιγνίδια του Πάσχα και τα πανηγύρια της Μελίνης και του Αρακαπά. Στο πανηγύρι του Αρακαπά θυμάται τον Βυρωνή να χορεύει και, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει, «ήταν ο καλλύτερος χορευτής της περιοχής». Θυμάται επίσης ότι στον Αρακαπά έρχονταν και οι Λευκαρίτες που ήταν καλοί χορευταράδες.