Ο Κυριάκος Κόκκινος μας λέει για τους παλιούς γάμους στο χωριό και τα πανηγύρια του Αποστόλου Λουκά και του Σωτήρος που πάντα υπήρχε βιολί και λαούτο και ο κόσμος χόρευε σε καφενεία που στήνονταν πρόχειρα. Θυμάται τον Κυριάκο Σπιταλιώτη και τον Δκιοσμή, τον βιολάρη και λαουτάρη του χωριού που έπαιζαν και τραγουδούσαν. Γύρω στα 1950 η κατάσταση, όπως αναφέρει, άλλαξε γιατί άλλαξαν και οι ασχολίες των κατοίκων και το εμπόριο στα πανηγύρια σταμάτησε.
Στους γάμους η προετοιμασία άρχιζε από πολύ νωρίς φέρνοντας τα μαλλιά για το κρεββάτι από τα πεδινά χωριά. Τα έπλεναν οι γυναίκες στον ποταμό τραγουδώντας. Αυτό έπρεπε να γίνει πριν τον Ιούνη γιατί μετά ο ποταμός «στέγνωνε». Οι γάμοι γίνονταν Σεπτέμβρη – Οκτώβρη τότε που οι καλλιέργειες απέφεραν καρπούς και τα ζώα που προορίζονταν για σφαγή είχαν μεγαλώσει αρκετά. Στο γάμο, τότε, καλούσαν χρησιμοποιώντας «γρυσταρκά», κερί και προσκλητήριο.
Για την Καθαρά Δευτέρα μας λέει πως πήγαιναν στα χωράφια, αλλά μετά την επιστροφή μαζεύονταν το απόγευμα παρέες στα καφενεία και συνέχιζαν το γλέντι. Από το 1940 άρχισαν να γίνονται και κάποια οργανωμένα γλέντια-χοροί, όπως ο χορός του σταφυλιού.
Στο χωριό του δεν ξεχώριζαν ιδιαίτερα κάποιοι καλοί χορευτές. «Μερακλήες του χορού είσιεν, αλλά αν εχορεύκαν καλά εν άλλη κουβέντα». Ο χορός λέει, καλλιεργήθηκε στο Παλαιχώρι τα τελευταία 20-25 χρόνια, που ο σύλλογος ΑΠΟΠ ανέθεσε σε χοροδιδάσκαλο να παραδίδει μαθήματα.
Συμφωνεί ότι υπάρχουν διάφορες αλλαγές και ότι ο κυπριακός χορός που χορεύεται σήμερα δεν είναι όπως παλιά. Όμως ο ίδιος απολαμβάνει το θέαμα και χαίρεται βλέποντας άντρες-γυναίκες να χορεύουν. Αυτό, λέει, είναι το αποτέλεσμα της διδασκαλίας στον ΑΠΟΠ και αφήνει να νοηθεί πως «διαφορετικά» τα πράγματα θα ήταν χειρότερα.