Ο Κυριάκος Παπάστυλιανου θυμάται τα παιδικά του χρόνια και πόσο δύσκολο ήταν για τον ιερέα πατέρα του να αναθρέψει δώδεκα παιδιά.
Θυμάται ότι οι γάμοι στα παιδικά του χρόνια, διαρκούσαν από το Σάββατο μέχρι τη Δευτέρα. Οι συγχωριανοί βοηθούσαν στέλνοντας «κανίσσ’ι» μια μεγάλη τσάντα γεμάτη με τρόφιμα ακόμα και όρνιθα. Οι βοσκοί έδιναν από μια κατσίκα για ψήσιμο στους φούρνους.
Στις Αποκριές, μας λέει ότι συνήθιζαν να μαζεύονται σε ένα σπίτι δυο τρεις οικογένειες και διασκέδαζαν με φαγοπότια, τραγούδια και παιγνίδια όπως «η δακκαννούρα».
Μας λέει πως έβλεπε τους παλιούς και «έπιανε» κατά την έκφρασή του το χορό. Τον εντυπωσίαζε ο Κώστας Παντελή – Τσακρίκκης, που τον ξεχώριζε σαν πολύ καλό χορευτή γιατί, όπως τονίζει, «χόρευε με αέρα» και ήταν άνθρωπος που ο χορός «έβγαινε που μέσα του». Αυτά είναι και τα στοιχεία που κατά τη γνώμη του πρέπει να έχει ο κύπριος χορευτής και «όχι να εκτελεί φιγούρες όπως τις έμαθε από τον χοροδιδάσκαλό του». Λυπάται που σήμερα «ξεφεύγουμεν που τες ρίζες μας», αφού ο κόσμος δεν διασκεδάζει με κυπριακούς χορούς. Παρόλα αυτά αποδέχεται τις αλλαγές που επήλθαν στον κυπριακό χορό με την ομαδοποίηση και τα τυποποιημένα βήματα, γιατί θεωρεί πως είναι μια λύση ανάγκης «…Πάμεν να χαθούμεντε» όπως λέει. Κάνει συγκρίσεις με γειτονικά χωριά που έχουν χορευτικά συγκροτήματα και πιστεύει πως κάτι τέτοιο θα βοηθούσε αν γινόταν και στα Πέρα.